حوادث طبیعی علیرغم ظاهر یکسان برای همه اشخاص ثمره واحدی ندارد.
 یک زلزله برای انسان گناهکار عقوبت الهی است. که اگر از آن جام سالم به در برد و عبرت گیرد همین حادثه علیرغم بلا بودن یک نعمت نیز هست.
اما حوادث و مصیبت ها برای بندگان مقرب الهی سبب رشد درجه و تعالی معنوی آنهاست. حوادثی که گوهر درونی اولیاء الهی را تجلی می بخشد و صفات عالی آنها را به تصویر می کشد.
انسان هر مقدار هم تلاش کند هیچ گاه نخواهد توانست جلوی مصیبت ها و بلاها را بگیرد. اگر در درمان طاعون و وبا تا حدی موفق گشتیم بیماری جدیدی به نام ایدز خود را نمایان می سازد و ... واضح تر از همه اینکه انسان هیچگاه نمی تواند مانع مرگ شود.
اینجا دست قدرت الهی است که خود را نشان می دهد و به چشم عبرت بین می فهماند که همیشه در تحت دستانی قدرتمند قرار دارد. و باید به قادر مطلق پناه برد!

آنچه می توان به طور خلاصه گفت اینکه اگر بلا در قبال گناه نباشد برای ارتقاء درجه است و این امر مخصوص معصومین است. 

برای غیر معصوم اگر بلا به گونه ای باشد که فرصت توبه باقی نگذارد عقوبت الهی است. 

و اگر بلا را با دیده ای عبرت بین بنگریم و از زشتکاری خود توبه کنیم بلا اگر چه سختی به ما تحمیل کرده اما فایده زیاد آن حقیقتش را به نعمتی پرسود تبدیل می کند.

 بنابراین با دیدن مصیبت هایی چون زلزله ، سیل ، خشکسالی و ... باید به درگاه الهی توبه کرد و در اعمال خود بازنگری کنیم.

اما هرگز هم نمی توان به قضاوت پرداخت که کشته شدگان در قضیه خاص معاقب به عقوبت الهی بوده اند یا ...

چه بسا کسی در زیر آوار زلزله جان خود را از دست بدهد و مستقیم به بهشت الهی داخل شود.

 بلاها و سختی ها برای این است که انسان متذکر شود!

وَلَقَدْ أَرْسَلنَآ إِلَى أُمَمٍ مِّن قَبْلِکَ فَأَخَذْنَاهُمْ بِالْبَأْسَاء وَالضَّرَّاء لَعَلَّهُمْ یَتَضَرَّعُونَ (سوره انعام )
به یقین ما به سوى امتهایى که پیش از تو بودند [پیامبرانى] فرستادیم و آنان را به تنگى معیشت و بیمارى دچار ساختیم تا به زارى و خاکسارى درآیند . 

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله : خداوند بنده مؤمن خود را با بلا و گرفتارى تغذیه مى کند ، همچنانکه مادر فرزند خود را با شیر .
پیامبر خدا صلى الله علیه و آله : بنده اى نزد خدا گرامى نشد، مگر آن که بلا و گرفتارى او فزونى یافت.
پیامبر خدا صلى الله علیه و آله : هرگاه خداوند خیر مردمى را بخواهد آنان را مبتلا مى کند.
امام صادق علیه السلام : بلا و گرفتارى زیور مؤمن است و کرامت خردمند؛ زیرا گرفتار بلا شدن و در برابر آن شکیبایى و پایدارى ورزیدن، مؤمن را شایسته نام مؤمن مى کند.
امام صادق علیه السلام : خداوند متعال هیچ بنده اى را، از آدم تا محمّد صلى الله علیه و آله ، نستود مگر پس از آن که وى را دچار بلا ساخت و او در آن بلا، حقّ بندگى را ادا کرد. پس کرامتهاى خداوند در حقیقت، پایان مسیرى است که با بلا آغاز مى شود.
امام صادق علیه السلام : همانا بلایاى خداوند آکنده از کرامتهاى جاودانه اوست و رنج و محنتهایش، اگر چه پس از مدّتى، خشنودى و قُرب او را به بار مى آورد. 

امام على علیه السلام ـ هنگام بیرون رفتن براى طلب باران ـ فرمود : هرگاه بندگان خدا گناه و بد کردارى کنند خداوند آنان را به کاهش محصولات و بازداشت برکات و بستن دَرِ گنجینه هاى خیر مبتلا مى سازد تا توبه گر توبه کند و گنهکار دل از گناه برکند و پند گیرنده پند پذیرد و نهى شده [از گناه ]باز ایستد.
امام صادق علیه السلام : مؤمن چهل شب بر او نمى گذرد جز آن که پیشامدى برایش شود که غمگینش سازد و بدان وسیله متنبّه گردد.
امام صادق علیه السلام : هرگاه خداوند خیر بنده اى را بخواهد و از او گناهى سر زند، در پى آن گناه به مصیبتى گرفتارش مى سازد تا او را به یاد استغفار کردن اندازد. و هرگاه خداوند بدى بنده اى را خواهد و از او گناهى سر زند، در پى آن بدو نعمتى مى بخشد تا آمرزش خواهى را از یاد ببرد و آن گناه را ادامه دهد. این است فرموده خداوند عزّ و جلّ که: «از جایى که خود نمى دانند بتدریج آنان را فرو مى گیریم» یعنى با نعمت دادن به هنگام گناه.
امام صادق علیه السلام : هیچ مؤمنى نیست مگر آن که هر چهل روز یک بار ، به وسیله بلایى متنبّه مى شود. این بلا یا به مال او مى رسد ، یا به فرزندش یا به خودش ؛ که پاداش آن را مى بیند ، و یا اندوهى به او مى رسد که نمى داند از کجاست.
امام على علیه السلام : هرگاه دیدى خداوند سبحان پیاپى بر تو بلا نازل مى کند هر آینه تو را بیدار باش داده است. و چون دیدى خداوند سبحان، با وجود آن که گناه مى کنى، پیاپى به تو نعمت مى دهد، این، براى غافلگیر کردن [و به دام انداختن ]توست.

 امام باقر(ع) از رسول خدا(ص) روایت می‌کند که فرمود:
?- در جامعه‌ای فحشاء علنی نمی‌شود? مگر آنکه طاعون و بیماری‌های جدیدی که در گذشتگان سابقه نداشته پدیدار می‌شود.
?ـ کم‌فروشی نمی‌کنند? مگر آنکه به قحطی مبتلا شوند و مخارج زندگی برایشان سنگین گردد و حکام بر‌ آنها ستم خواهند کرد.
?ـ زکات نمی‌پردازند? مگر آنکه از باران محروم می‌شوند و اگر چهارپایان نبودند به طور کلی باران نمی‌بارید.
?ـ عهد و پیمان خدا و پیامبر(ص) را نقض نمی‌کنند? مگر آنکه خداوند دشمن را بر آنها مسلط می‌کند تا اموال و سرمایه ‌هایشان را بگیرد.
?ـ بر ضد دستور خدا حکم نمی‌کنند? مگر آنکه خداوند سختی و دشواری بر آنها قرار می‌دهد.

 بلایی که فرصت توبه باقی نگذارد عقوبت الهی است!

سوره فجر:

با عمارات ستون‏دار ارم
إِرَمَ ذَاتِ الْعِمَادِ

که مانندش در شهرها ساخته نشده بود
 الَّتِی لَمْ یُخْلَقْ مِثْلُهَا فِی الْبِلَادِ

و با ثمود همانان که در دره تخته‏سنگها را مى‏بریدند
 وَثَمُودَ الَّذِینَ جَابُوا الصَّخْرَ بِالْوَادِ

و با فرعون صاحب خرگاه‏ها [و بناهاى بلند]
  وَفِرْعَوْنَ ذِی الْأَوْتَادِ

همانان که در شهرها سر به طغیان برداشتند
 الَّذِینَ طَغَوْا فِی الْبِلَادِ

و در آنها بسیار تبهکارى کردند 
 فَأَکْثَرُوا فِیهَا الْفَسَادَ

[تا آنکه] پروردگارت بر سر آنان تازیانه عذاب را فرونواخت
  فَصَبَّ عَلَیْهِمْ رَبُّکَ سَوْطَ عَذَابٍ

زیرا پروردگار تو سخت در کمین است
 إِنَّ رَبَّکَ لَبِالْمِرْصَادِ